Etappe 18. Het geluid van rubberen banden op asfalt
Het heeft niets van de heksenketel die Henri van der Aat in 2007 meemaakte als interim directeur van de Rabobank wielerploeg. “Overal stonden mensen. Honderdduizenden. Vergelijk het met nu en Madrid is een spookstad. Je kunt het alleen geloven omdat je het ziet. Anders zou het onwerkelijk zijn.”
Madrid staat niet meer bovenaan in de lijstjes, maar sinds de pandemie opstak waren er 320 duizend besmettingen en elfduizend doden. De regio is net als andere deelstaten afgesloten. Behalve dus voor de bubbel van de Vuelta. Het zijn bijna zevenhonderd wielrenners, medewerkers, staf van de Vuelta en journalisten.
Zij het dat die vandaag wel een aangepaste route rijden om zoveel mogelijk de voorsteden van Madrid te mijden.
Even later duiken ze op voor het voetbalstadion. Om ons heen is hooguit een dozijn andere toeschouwers, en ineens is er een geluid dat je nog nooit eerder hoorde bij de binnenkomst van de Vuelta. Er is geen gejuich, er is geen applaus of gejoel van publiek. Er is niets. Je hoort alleen
pggggggggggggggggggggggggggggggg!
Het geluid van honderden rubberen fietsbanden op het asfalt.
“Is dit niet mooi?”, jubelt Van der Aat. “Hoorde je dat geluid? Ik krijg er kippenvel van. Dat is de tijd waarin we leven. Dit hoor je nooit meer.”
Alles is zo anders dit jaar, zegt hij dan. “Sport heeft een heel andere functie gekregen. De honderdduizenden die ik destijds zag zitten nu thuis. Het is een dubbel gevoel. Aan de ene kant willen we dat virus eronder krijgen, en dat lukt alleen door keiharde maatregelen. Aan de andere kant ga je dan wel met zo’n groep wielrenners rijden.”
Mensen moeten ook vermaakt worden, denkt Van der Aat. In deze tijden meer dan ooit. “Ik vind het daarom wel mooi dat die Vuelta uiteindelijk Madrid haalde.”
We kijken naar de Paseo de la Castellana voor ons. Daar is het weer doodstil.
(Slot)
Foto: Koen Greven. Gracias!
Reacties
Een reactie posten