Etappe 8. Steenkolenspaans

Massief, grijs graniet, ergens in het niets. Het klooster doet denken aan het labyrint in de klassieker ‘The name of the rose’, waarin een franciscaner monnik akelige moorden oplost. 

Met dat verschil dat het klooster van San Millan de Yuso er ook wel heel prachtig en herfstig bij ligt. 

Bruine kastanjebladeren vliegen om de Vuelta, die diep in het binnenland van Spanje fietst. Trek een lijn van Madrid naar Frankrijk en dan dus ergens op zo’n honderdvijftig kilometer van de grens. Het peloton wielrenners vertrekt uit het een beetje zielloze Logroño en schiet omhoog naar de Alto de Moncalvillo op 1.490 meter. 

Ik besluit beneden te blijven en eindig in het klooster. Ergens aan het eind van de tiende eeuw krabbelde een monnik wat in een Latijns tekstboek om het beter te begrijpen. De woorden waren in een middeleeuws Spaans en lokaal Baskisch.

Een taal begint niet vanuit het niets, maar bestaat op het moment dat mensen die talen gaan noteren, legt het meisje uit dat me rondleidt. Het klooster van San Millan de Yuso, werd zo de wieg van het Spaans en Baskisch. We lopen door de holle gangen, er is bijna geen andere bezoeker.

Spaans is geen gemakkelijke taal als je niet in een knoflookland geboren bent. Over het steenkolenspaans van voetbaltrainer Louis van Gaal wordt nog altijd hartelijk gelachen. Siempre negatifo, ontglipte een ziedende Van Gaal ooit op een persconferentie. De woorden duiken regelmatig op - ik zag ze heel groot op een billboard, siempre positifo! - en zullen nog jaren meegaan.

De huidige trainer Ronald Koeman spreekt het beter, en hij heeft een grotere woordenschat. Maar ook bij hem hoor je die harde s uit het Nederlands. 

Ik interviewde Nederlanders over het leren van het Spaans. Het ging over de directheid van de taal, over het gemak waarmee Spanjaarden gesprekjes met elkaar aanknopen. Over de gemoedelijke sfeer die er altijd is. Ik vind het leven leuker in het Spaans, zei een Nederlandse theatermaker die ik interviewde. 

Misschien dacht Louis dat ook wel eens.