Etappe 13. Doodskust

Achttien jaar geleden was ik hier voor het laatst, en was het ook november. Ook toen scheen de zon op de rotsen, maar was alles zwart. De verraderlijke zee voor deze laatste uitstulping van Spanje heet de costa da morte. De doodskust, waar de afgelopen eeuw zeker zestig schepen vergingen. 

De oceaan is hier moeilijk bevaarbaar, en in november 2002 liet de doodskust opnieuw van zich horen. Na een vliegende najaarsstorm bleef de olietanker ‘Prestige’ stuurloos achter. Ze probeerden nog dagenlang het schip drijvende te houden. Maar uiteindelijk moesten de reddingsmaatschappijen het opgeven.

Met het zinken kwam 77.000 ton olie vrij, al ontkende de Spaanse regering aanvankelijk dat er enig gevaar was. Niet snel daarna was de ramp niet te overzien. Zo’n tweeduizend kilometer kustlijn, van Portugal tot aan Frankrijk, werd besmeurd met de olie. De ondergang van de Prestige werd een van de grootste milieurampen ooit.

Het is achttien jaar geleden. Als een dikke laag kauwgum dreef de olie op zee, het zat op de rotsen, het strand en de kade van de vissersdorpen. Het plakte aan alles en vooral de damp die eraf kwamen gaven een akelige hoofdpijn. Zonlicht weerkaatst surrealistisch op de zwarte smurrie terwijl ik foto's maakte.

Het levensgrote wonder is dat je daar, reizend over de kustweg AC-550, helemaal niets van terugziet. “We zijn het vergeten”, knikt een wat oudere vrouw die ik op de kade van Muros spreek. “Het is alweer zolang geleden en zitten nu met andere problemen. Wanneer kunnen we onze kleinkinderen weer zien, wanneer is de pandemie eindelijk eens voorbij?”

We schuilen voor de regen en even later fiets ik langs de stranden. Het is prachtig. De mosselbanken herstelden zich, de vissersboten dobberen in de verte. Meeuwen krijsen en piepen in de lucht. Nog altijd ligt het gesealde schip ergens onder het water als Roglič vandaag voorbij schiet over de doodskust. 

Je vraagt je af hoe we zo rond 2038 op deze coronaramp terugkijken. Wat we dan terugzien.