Etappe 9. Spaans eten, Hollandse magen

Het dagmenu in restaurant Valentín in Aguilar de Campoo, Castilla y León, kost dertien euro. Ik kan paella krijgen. Maar er zijn ook varkenspootjes met aardappelen en paprikapoeder. Er is ventresca, dat is de buik van tonijn, stokvis, en ook geroosterd rundvlees. Ik besluit het rustig aan te doen en bestel paella met spa rood. 

Dat eten, toch altijd weer dat eten, beschrijft Edwin Winkels de belevenissen van Nederlandse wielrenners in de ronde van Spanje. Hilarisch zijn de beschrijvingen van de maaltijden van generaties landgenoten in zijn boek 'La Vuelta'. Want eigenlijk ging er altijd iets mis met het eten.

Al in 1935, bij die eerste editie van de Vuelta, hadden de Nederlandse renners Martinus Valentijn en Gerrit van de Ruit grote problemen met het Spaanse voedsel. Alles leek wel in olijfolie klaargemaakt. En dat was precies het probleem.

Toen kort na de Tweede Wereldoorlog Nederlanders opnieuw meededen was het niet veel beter. “Je krijgt hier geen aardappelen”, hoorden de zes Nederlandse profs meteen na hun aankomst in Madrid. Het was Spanje, 1946. Er was nauwelijks brood. Wel veel olie en knoflook.

De Limburger Sjefke Janssen kon de ronde geeneens afmaken, nadat hij in een bergdorp een bord soep at, waarin een ei dreef. Dat had hem al een beetje verbaasd. “Zo geel als een citroen” werd hij afgevoerd.

Het was niet de laatste ongetrainde maag die met het Spaanse eten te maken kreeg. Ook Joop Zoetemelk moest het ontgelden. Tijdens de klim over de Morcuera voelde hij zich zo beroerd, dat hij na de top moest stoppen. “Ik deed mijn broek open en ging in de berm zitten. Alles spoot eruit.”

Een meisje komt langs met de vraag of ik ook een toetje wil. Geroutineerd en zonder voor te lezen somt ze op. "Tenemos mousse de limón, tiramisú, tarta de queso, tarta de coco, natillas, arroz con leche, macedonia, tarta de arroz."

Het wordt rijstepap.

Bron: ‘La Vuelta, heroïsche verhalen uit de Ronde van Spanje’, Edwin Winkels, uitg Brandt, 2019.