Etappe 6. Op zoek naar Eddy Merckx


Het is lunchtijd in Biescas. Een verstild bergplaatsje op ruim 800 meter, in een beetje regenachtig weer. Biescas zit in het collectieve geheugen door een campingramp eind jaren negentig. De ongewoon sterk gestegen rivier spoelde de lokale camping weg, 87 kampeerders kwamen om het leven.

Bij de rechtszaak was de conclusie dat die camping daar nooit had mogen staan.

Deze zondag gaat het in Biescas over corona na de nieuwe noodtoestand in Spanje. En meteen de vraag wat dat met Vuelta doet. Het is nog niet duidelijk. Het peloton gaat vandaag de stenen muren van Biescas op, naar het skioord Aramón Formigal. Dat had dus de Franse Tourmalet moeten zijn, al is die afgeblazen ook al vanwege covid. 

Aramón Formigal lijkt wat minder dan de Tourmalet. Maar het is nog altijd 34 keer de Amerongse berg - dat ooit etappe van deze Vuelta had moeten zijn. 

De magie van zo’n berg blijft. Stel je midden jaren zeventig van de vorige eeuw voor, vertelt Wilfried de Jong zijn wielerverhaal. Als 17-jarige puber zit hij op een campingstoeltje in het gras. Met haren als gordijnen en ribbelbroek met wijde pijpen. 

“De Tourmalet is het verhaal van mijn jeugd. Ik was met mijn ouders in een oude BMW op vakantie en we gingen naar de wielrenners kijken op de Tourmalet. De auto kreeg een kokende motor, er kwam allemaal stoom van onder uit de motorkap. Ik dacht dat we nooit meer konden terugkeren naar Nederland.”

“Het was ook koud. Dan doen die bergen. Zo’n berg heeft in stilte iets idyllisch, iets romantisch. Maar het kan zo snel omslaan. Het ene moment moet je je insmeren tegen de zon. Die zalf zit nog op je hoofd. Maar een kwartier later is er een vuige wind gekomen. Die alle hitte verdrijft en het heel onaangenaam en steenkoud maken.”

Zo zit hij zit daar in die bergen om Eddy Merckx te fotograferen. Even later komt hij voorbij. Petje achterstevoren, zwarte bakkebaarden. Vechtlust op het gezicht. Klik klak gaat het fototoestel van Wilfried. Gelukt, of zat er een klappende hand in beeld?

Toch nog eens aan Wilfried vragen of die foto nu gelukt is.

(Foto's: Wilfried de Jong. Links in dat Frisolshirt is een Nederlandse renner, Schepers of Tino Tabak? Renner in witte trui vermoedelijk Francesco Moser. Onderste foto, de familie op de campingstoeltjes op de Tourmalet.)


Reacties

  1. Unknown5 november 2020 om 08:24

    Als het de Tour van 1974 is, zou het Wim Prinsen kunnen zijn. Lijkt er in elk geval op. Die reed dat jaar mee in de Frisolploeg met o.a. zijn broer Henk, Fedor den Hertogh, Piet van Katwijk en Henk Poppe.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ronald24 november 2021 om 01:13

    Beste Rop,

    Graag zou ik met je in contact komen over de foto van Henk Prinsen. Ik zou deze foto voor de zoon van Henk willen overnemen of een print ervan krijgen. Weet jij of dit op één of andere manier mogelijk is?

    Met sportieve groet,
    Ronald Krijnen

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Etappe 15. De helden van Ponteareas

Afbeelding
In een land waar het altijd over voetbal gaat moet je goed zoeken naar monumenten voor wielrenners. Al staat er een hier, in Ponteareas. Ga in gedachten even ten noorden van de Spaans-Portugese grens. Een vergeten, soms armoedig gebied. Galicië had ook best geen Spanje kunnen zijn. Een eigen taal hebben ze, een eigen trots volk. Madrid is nogal ver weg. Delío Rodríguez kwam hier ook vandaan. Niet alleen hij, maar ook een handvol broers en een zus. Ze waren allemaal goede wielrenners. Delío zou zelfs een legende worden. Hij zette in de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw 38 etappes op zijn naam en won de Vuelta van 1945. Nummer twee kwam pas ruim een half uur later in Madrid aan.  Delío werd zo de beste sprinter die ze ooit in Spanje hadden, al kon zijn broer Emilio er ook wat van. Die won op zijn beurt de ronde in 1950. Weer later, in 1986, was de winnaar Álvaro Pino. Ook hij was afkomstig uit Ponteareas. Het plaatsje kan zo pochen dat het de meeste winnaars van de Vuelta voortb
Meer lezen

Etappe 2. Todo es una mierda

Afbeelding
Ze hebben iets ongenaakbaars, de renners van de Vuelta die vandaag in Pamplona op de fiets stappen. Ze worden getest, op afstand van het publiek gehouden. Ze fietsen in een soort bel waardoor de pandemie ze niet kan raken. Althans dat is de opzet.  Vervreemdend is het ook.  Al in februari werd in Barcelona het World Mobile afgelast vanwege het besmettingsgevaar van een vreemde epidemie. De ene na de andere technologische reus zegde af. Dat werd niet meteen begrepen. Maar voor het eerst drong door dat corona ook iets met de Spanjaarden te maken had. Bij de gesloten stierenarena van Pamplona kijkt een man in een trainingsjack me doordringend aan. Hij vraagt een paar keer of ik me veilig voel, of ik soms weet of ook zijn stad vanwege corona weer op slot gaat.  De clásico tussen Real Madrid en FC Barcelona van begin maart redde het nog net. Het nu onwaarschijnlijke aantal van tachtigduizend toeschouwers zónder mondkapjes keek toe. Cristiano Ronaldo was zelfs met zijn hele familie overgekom
Meer lezen

Etappe 4. Liefde onder een sherrystier

Afbeelding
Het is nogal boy meets girl en vrij absurd. Raúl een macho van 23, en Silvia een meisje van 18 in een rode jurk. Ze woont nog bij haar moeder, die op haar beurt in de avond heren vermaakt. Raúl moet het hebben van zijn handeltje in Spaanse hammen, maar maakt uiteindelijk furore door een foto van zijn kruis in een onderbroekreclame. Hierdoor raakt hij in contact met Silvia. Zoals gezegd, allemaal nogal raar. Uiteindelijk doen ze het onder een enorme metalen Osborne sherrystier in een landschap waar vandaag de wielrenners doorheen gingen. De grassen en rotsen golven een beetje rond de vierhonderd meter hoogte, en dat is voor Spaanse begrippen dus geeneens zo heel erg hoog. Het is een regio van hete zomers en droge, ijskoude winters.   Iets is fascinerend in ‘Jamón Jamón’ - de eerste Spaanse film die ik ooit zag - waarin Raúl zijn Silvia versiert. Het was vooral dat dorre, verwaaide landschap van de meseta, verlaten en leeg. De wielrenners trapten zich vrijdag een weg door die leegte, en
Meer lezen