Etappe 10. Wapenstilstand

De oceaan slaat de golven stuk op de kust van Liencres, het noorden van Cantabria. De tiende etappe van vandaag zit op tien, vijftien kilometer van zijn huis, vertelt Marcos Pereda, wielerkenner en journalist. Ze gaan over dezelfde Atlantische kust als waar we staan.

Hij kan niet wachten. “De Vuelta is een beetje fiesta, het heeft iets ontspannends. Dat komt ook door het moment van het jaar waarop hij gehouden wordt. Het is het slotstuk van het seizoen. Het is daardoor allemaal wat losser”, zegt hij.

Pereda (1981) is eigenlijk jurist, maar schrijft over wielrennen voor de Spaanse krant El Confidencial en is auteur van het wielerboek Bucle. De Vuelta is het collectieve geheugen van generaties Spanjaarden, zegt hij. 

Al in zijn schooltijd werd hij door zijn meester naar buiten gestuurd om de renners te zien. Dan liep hij met zijn vriendjes tegen de hellingen, even verderop. En maar wachten. Met een broodje en een flesje drinken. Net zolang tot ze voorbij kwamen.

De Vuelta veranderde daarna. “De etappes zijn korter, eindigen op steeds steilere bergtoppen. De verschillen tussen de wielrenners zijn klein. Dat houdt de spanning erin. Maar mensen die al hun hele leven de Vuelta volgen vinden dat minder leuk.”

“Iedere grote wielerronde draagt het land mee waar het gehouden wordt. Het minst zie je dat nog bij de Tour. Ook al is de traditie Frans, de Tour is iets heel internationaals geworden. Een wereldwijd spektakel. Zowel de Vuelta als de Giro horen meer bij hun landen. Het is veel meer de viering van het leven.”

Hij is het niet met me eens dat het overdreven is de Vuelta maar door te laten gaan, terwijl Spanje door corona op zijn kop staat. Pereda: “Het zou krankzinnig zijn als we merkten dat het uit de hand liep. Als het gevaarlijk werd voor de dorpen waar de renners doorheen komen. Maar zover is het nog niet.”

“Het heeft ook wel iets moois. Die wielrenners laten zien dat we niet compleet opgesloten zijn. De Vuelta betekent even wapenstilstand met het virus.”