Etappe 1. Alles hangt in de lucht

Het zijn roerige tijden. Een dame met een koffie en een gevlochten broodje in het café van Zumarraga weet dat de Vuelta vandaag door het plaatsje komt. Ze vindt het maar niets. “Het is zielig, vooral als ze door de regen moeten”, knikt ze. Het is inderdaad alsof de duvel ermee speelt. Na dagen van prachtig herfstweer trekt een extreem lagedrukgebied over het land. De regenval kan op sommige plekken tot tweehonderd liter per vierkante meter zijn.

Toch is er die proloog vandaag. 176 wielrenners, 22 ploegen, 2.897 kilometer, inclusief Tom Dumoulin. “Als ze het maar een beetje drooghouden”, knikt de dame nog eens.

Ik stel me voor hoe het 85 jaar geleden was. Ook heftige tijden. De koning was het land uitgezet en Spanje een republiek geworden. De tijd was broos door enorme politieke spanningen. 

Maar toch. De vijftig wielrenners - waaronder twee Nederlanders - reden over een belabberd wegdek en zaten bijna drieënhalf duizend kilometer in het zadel. 

Het politieke tumult was even ver weg.

Na die eerste keer volgde nog een tweede ronde, in 1936. Opnieuw drie jaar later, met de installatie van de dictatuur, kon er voor het eerst weer gefietst worden in Spanje. 

Al ging het niet zonder horten of stoten en gingen er ook jaren voorbij dat er geen Vuelta was vanwege de oorlog verderop in Europa, of simpelweg door economische malaise. 

Eigenlijk werd er pas vanaf midden jaren vijftig echt weer serieus gefietst in Spanje. Vijftig, zestig, zeventig… tot aan de jaren twintig waar we nu zijn. En voor het eerst hangt alles door een pandemie opnieuw in de lucht. 

Toch wordt deze proloog naar Eibar dinsdag dapper gefietst, net als die allereerste etappe van 1935. Eibar, daar staan de fietsfabrieken die destijds de eerste Vuelta organiseerden. Het is net alsof de renners met iedere kilometer het virus wel de baas worden. 

Het coronavirus is even ver weg.